Dużo do pokazania :D

Witam w Nowym Roku!
Mam Wam tyle do pokazania i powiedzenia! Jak się pewnie domyślacie, wciąż jestem w dwupaku. Zosieńka nie spieszy się z przyjściem na świat, a mnie ogarnia coraz większy strach. Dotarło do mnie, co mnie czeka. Ale będę silna ;) A przynajmniej się postaram.
Na początek fotorelacji zdjęcia brzusia i Tomaszka. Jak widać, pozostają w świetnej komitywie :D


Pokazuję wreszcie zdjęcia "dużego" pokoju. Odgraciliśmy go, ściany zmieniły kolor, a poza tym nic się nie zmieniło. Mimo tego, ja widzę ogromną zmianę. Na plus. Wreszcie czuję, że mogę w nim oddychać :D



Zapragnęłam podnóżka, więc wspólnie z mężem zmontowaliśmy jeden. To znaczy on montował, ja wydawałam instrukcje :) Poduszka to dwie warstwy gąbki obciągnięte ocieplaczem, a główna konstrukcja opiera się na desce z czterema nóżkami :) Nic prostszego. No, może uszycie poduszki na zamek, pokrowca z zakładkami i systemu rzepów nie było łatwe, ale podołałam zadaniu. Podnóżek jest wygodny i cieszy moje oko :)


Jakiś czas temu wygrałam u Małgosi cudowny wianek. Znalazł stałe miejsce w pokoju, współgrając ze starymi drzwiami od spiżarni, o których kiedyś pisałam. Bardzo mi się podoba i jakoś tak się wpasował :D Dziękuję Małgosiu!



Tuż przed świętami dotarł do mnie także prezent od Aglai. Był to upominek, który wygrałam w grze "Podaj dalej" , w jaką bawiliśmy się jakiś czas temu. Najlepszy był mój mąż. Wraca z pracy, otwieram drzwi. Stoi w nich z paczką w dłoni i niewiedzą wypisaną na twarzy.
"Możesz mi powiedzieć co to jest aglayowy pipek?!?"
Aglaya dla jasności tak podpisała paczkę, bym wiedziała co się w niej znajduje. Nie wiem, co mąż się spodziewał znaleźć w środku, ale uśmiałam się setnie :D
Dostałam trzy śliczne skarpetki, które trafiły od razu na choinkę. Teraz razem z upominkiem od Ushii i zeszłorocznym serduszkiem od Junki będą stanowić stałą ozdobę choinki.



Chciałam także napomknąć o moim mężu i jego nowej pasji. No, może nie zupełnie nowej, bo fotografią pasjonuje się od dawna, jednak ostatnio zasmakował w fotografii analogowej. Powrócił do robienia zdjęć na kliszy i nie mogę się nie pochwalić wynikami. Zapraszam na jego blog. Sama czekam na kolejne zdjęcia, bo wychodzą fantastycznie! Już nie mogę się doczekać fotek Zośki i Tomaszka wykonanych analogiem!


To by było na tyle. Nie wiem kiedy znów napiszę. Wszystko zależy od Zośki ;)
Ach tak! Wciąż walczę z klawiaturą. Nawet nie wiecie ile nerwów kosztowało mnie napisanie tego posta.... Nie denerwujcie się więc nab mnie, że tak mało komentuję, dobrze? Wszystko czytam, jestem na bieżąco, ale gdy patrzę na tę klawiaturę, w której guziki się zacinają a spacja działa wtedy, gdy chce.... grrr....

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i dziękuję za wszystkie życzenia, które do mnie dotarły i za mnóstwo miłych wpisów!